Σήμερα σηκώθηκα με το μυαλό μου να κάνει σαν παιδί γιατί θα έβλεπα την Μ.
Όμως το σύμπαν συνομώτησε και δεν την συνάντησα.... Αλλά το συγχωρώ γιατί έχει αθώα ψυχή και με αφοπλίζει...
Είναι απίστευτο πόσο βάρος μπορεί να κρατήσει μια κλωστίτσα... Άραγε θα σπάσει αν σταματήσω να σκέφτομαι και αρχίσω να πράττω?
Πάντως η Γιουντίθ το πήρε απόφαση ότι πως δεν με θες και πέταξε την τελευταία της ατάκα καθώς έφευγε με το κεφάλι ψηλά και την ουρά στα σκέλια. Την τρομάζεις. Μάταια της φώναζα: "Είναι νωρίς ακόμα!". Και μένω να σκέφτομαι... :
Άλλοι φιλοσοφούν τη δυστυχία και άλλοι την ευτυχία τους, έλεγε ο Φρειδερίκος. Εγώ τι φιλοσοφώ; Που είμαι κάπου ανάμεσα και πάω πέρα δώθε... Εγώ, το σταυρουδάκι στο λαιμό σου που ταλαντεύεται και χτυπά με ρυθμό το στήθος σου καθώς περπατάς με τη ζωή στο πίσω μέρος του μυαλού σου και εμένα να σε ονειρεύομαι χωρίς να το χεις πάρει μυρωδιά...
Ξέρεις, γλυκιά μου Μ. , το όνομά σου σημαίνει Θάλασσα, σε μια παλιά Κέλτικη διάλεκτο...
Λες και είναι μες στο μυαλό μου ο Baudelaire, και μου ψιθυρίζει αυτό που με κάνει να σε ονειρεύομαι...:
Ô mer, nul ne connaît tes richesses intimes,
Tant vous êtes jaloux de garder vos secrets!
Είναι αργά... Πάω για ύπνο. Τέτοια ώρα θα κοιμάσαι.
Αν νιώσεις ένα ανεπαίσθητο μούδιασμα στα χείλη, είναι το φιλί μου για καληνύχτα...
Στο δίνω προσεχτικά μη ξυπνήσεις και φεύγω αθόρυβα...
No comments:
Post a Comment