Wednesday, December 20, 2006

Κάτι από τα παλιά που ξέθαψα

23/11/1995

Πού ναι η παλιά μου έκσταση;
Θέατρο σκιών «Το Αλλόκοτο». Σήμερα έχει πρεμιέρα.
Μια τραγωδία για γέλια.

Χτυπήσαμε ύφαλα... Ξωκοίλαμε...
Και τώρα... Αρχίζω το μέτρημα αντίστροφα.
Εγώ και τα παράξενα, μυστηριώδη κύτταρά μου που μάλλον για κάτι συνομωτούν...

Μα είμαι κουρασμένος. Και με παίρνει ο ύπνος.
Μάλλον θα χάσω το τέλος.
Δεν πειράζει... Άλλη φορά...
Πάλι μαζί σου όμως, έτσι;
Δεν μιλάς και δακρύζω.
Πάλι μαζί σου ψυχή μου, έτσι;
Δεν απαντάς... Και πνίγομαι...
Μη... Όχι...

[Απίστευτο το τι μπορεί να βρει κανείς στα χαρτόκουτα της αποθήκης...]

1 comment:

Misirlou Oubliez said...

Οπως τα λες στο τελος, αυτα τα πνιγουν μικρα πριν μεγαλωσουν.
Εσυ πως το γλιτωσες τελικα;

(Υπεροχο)