Για την Μ. - Επίλογος.

Και πάλι λοιπόν οι δυο μας καλή μου Γιουντίθ. Είναι αυτή η περίεργη αρρωστημένη ηρεμία που με πονά καλή μου. Θα με βοηθήσεις να κοιμηθώ? Νανούρισέ με, θέλω να κοιμηθώ στην αγκαλιά σου. Θέλω τη λήθη, είμαι κουρασμένος. Σε αγαπώ Γιουντίθ, το ξέρεις? Σ' αγαπώ...

Πόσα να μπορούν να ειπωθούν, και πόσα να μείνουν κρυμμένα... Σήμερα καλή μου γιορτάζω για σένα που στοργικά με πληγώνεις... και για ένα τίποτα καλά κρυμμένο που με κρατά στη ζωή...

Πάντα αργοπορημένος συναντούσα τη Δύση...
Γιατι ποτέ δεν μ' αγάπησαν τα δειλινα, ψυχή μου...
Γιατι ποτε δεν εζησα τ' απομεσημερο... Ποτέ το βράδυ του Σαββάτου...
Πάντα τ' απογευμα της Κυριακής... και πάντα μ' ένα "θέλω"...

Τα "θέλω" των μικρών θεών, και τα "ποτέ" των ξεχασμένων.
Αυτά βλέπω στα όνειρά μου και ξυπνώ μ΄ένα κόμπο στο λαιμό.
Μα εκείνη η θάλασσα που προσμένω και μ' οριζει... Είναι θεέ μου πανέμορφη, εκείνη η θάλασσα...
Εκείνη η θάλασσα η απέραντη, η λιγομίλητη... Είναι θεέ μου πιο πολλή κι από εσένα...

Καλή μου Γιουντίθ, με πόσα λόγια και πόσα αναφιλητά να σε μετρήσω?
Κουράστηκα και θα κοιμηθώ...
Σε βλέπω μέσα απο τα όνειρά μου να με κοιτάς απορημένη,
με τα γόνατα στους αγκώνες και τις παλάμες στα μάγουλα,
κάθεσαι δίπλα μου και με κοιτάς που κοιμάμαι σαν να λες: "Τι θα κάνω με σένα...?"
Μα είσαι η Γιουντιθ μου, η μουσα μου, και σ' αγαπώ, και ξέρω πως μ' ορίζεις, το δέχομαι, το επιλέγω...
Είσαι η Γιουντίθ μου, η λήθη μου, που κουρνιάζεις τα βράδια στην αγκαλιά μου για να κοιμηθείς...
Είσαι η Γιουντίθ μου, η θάλασσά μου, που ξαπλώναμε στ΄ακρόβραχα τα απογεύματα του Αυγούστου και έγερνες στο στέρνο μου κοιτώντας μακριά, πέρα απ΄το πέλαγος...
Είσαι η Γιουντίθ μου, το όνειρό μου, που μ' αγκάλιαζες και μούδιαζα γλυκά από ευτυχία, όταν ανεβαίναμε στο ξωκλήσι και αγναντεύαμε πέρα τις κορυφογραμμές και το πορτοκαλί του δειλινού...

Σαν το Στράτη θα αρχίσω πάλι τις νυχτερινες επισκέψεις στην Ακρόπολη, για να σε σκοτώσω καλή μου...

Σ' αγαπώ.