Και κάτι για τη δεσποινίδα που μ' έχει συνεπάρει...

Πόσα να σκεφτώ όταν γλυκά μου μιλά η Μ. μου;
Παίζουν οι εικόνες παιγνίδια μέσα μου και τρέχουν να μου κρυφτούν...
Τούτες τις σπάνιες στιγμές των χιλίων χωροχρόνων και της μιας στάλας
από την ουσία την πολύτιμη που λεν πως δεν υπάρχει.

Κι όμως υπάρχει...

Καληνύχτα μικρή μου. Μακάρι τα αντικείμενα, το δωμάτιο, η θέα της χειμωνιάτικης θάλασσας από το παράθυρό μου, να μπορούσαν να μιλήσουν. Και, δε θα είμαι άδικος. Ας μπορούσαν να σκεφτούν, να περπατήσουν να κάνουν τελοσπάντων οτι θέλουν. Αρκεί να μιλούσαν. Δεν μπορώ να τους τα βγάζω με τη βία. Μου κόβει την όρεξη να σκέφτομαι.

Βάζω λοιπόν νερό στο μικρό μπρίκι, βραδυνό καφέ στην κούπα μου και περιμένω ανυπόμονα το ματάκι να αρχίσει να μουρμουρίζει για να μπορέσω να ανάψω το τσιγάρο μου. Πόσα με περιμένουν αύριο;... Πολλά και μου αρέσουν.
Γιατί υπάρχεις και συ και με κάνεις να ντύνω τη μέρα μου στα επίσημα, και με κάνεις να μου αρέσει να εκπαιδεύω τη καθημερινότητά μου για τη μέρα που το όνειρό μου θα γίνει μεθυστικό φιλί και χάδι...

Πέφτω για ύπνο και χω αρχίσει να σε ονειρεύομαι πριν καν σκεπαστώ. Και σκέφτομαι αυτό που διακριτικά μου λένε τα μάτια σου όταν με κοιτούν...
Πως δε μπορείς να κρυφτείς από κάτι που δε μπορεί να κρυφτεί εκείνο από σένα...

Καληνύχτα σου.