...όσο τα χείλη κι αν κοιτώ , τα μάτια με φιλούνε...

Για τη Μ.

Άντε πάλι από την αρχή του σύμπαντος να συναπαντηθούμε και να σβήσουν τα φώτα που μας ενοχλούν. Νωρίς για να μιλώ? Ναι, μα 'ργά να σιωπήσω είναι, μικρή μου, και σε φιλώ για σήμερα να πάω να βρω μια υπόσχεση και λίγους δισταγμούς.
Γιατί οι δισταγμοί μου φαίνεται αλμυραίνουν τις ματιές και τους χρωστώ συγγνώμη, ιδιαίτερα σε κείνον τον παχύ, ατσούμπαλο της νύχτας... Αυτόν τον καλοκάγαθο αδέξιο δισταγμό μου, που όταν ίσως κοιμηθεί θα πάω να μαχαιρώσω...

Δεν έχω πολλά για να σου πω, γιατι δε σε θυμάμαι.
Δυο σύνορα θυμάμαι μόνο, που χάραξες πριν φύγω.
Ένα στα χείλη σου, να μην μπορω
τα χείλη μου να σώσω,
κι ένα στα μάτια σου, μικρό,
για να μη φεύγει η λήθη.