Απότομα, περίεργα, υπερβολικά. Και τόσο απρόσμενα...

Ξέρω πως στις αβύσσους μπορώ να βρω τη γλύκα της λιγομίλητής μου Μ.,
μα απ΄τις αβύσσους λείπει η παρουσία της. Στις αβύσσους μου, το μέτρο του ρεαλισμού είναι εύπλαστο, τόσο ρευστά ανάλογο με την μελαγχολία της καθημερινότητας και την ευτυχία των ελάχιστων στιγμών που έχω περάσει μαζί σου, αγαπητή Μ.
Μικρές εντάσεις των ενοχών μου, μη μου πικραίνεστε λοιπόν, γιατί είναι νωρίς ακόμα.
Κι εσύ γλυκιά μου Μ., σε θέλω γιατί είσαι όπως θα ήθελα να σαι,
όταν ονειρεύομαι πως σ΄έχω μια αιωνιότητα.
Αυτό το λίγο που ξέρω για σένα, είναι και αυτό το πολύ που καίγομαι ν΄ ανακαλύψω.

Η Γιουντίθ κοιμάται σήμερα.
Η Γιουντίθ είναι η λήθη μου, η λύπη μου, η απόγνωσή μου, η προσμονή μου, ο πόθος μου, η χαρά μου.
Η Γιουντίθ είναι η τέχνη μου.

Η Μ. δεν ξέρω τι κάνει σήμερα.
Η Μ. είναι το αντικείμενο της λήθης μου, της λύπης μου, της απόγνωσής μου, της προσμονής μου, του πόθου μου, της χαράς μου.
Η Μ. είναι η μούσα μου.

Ο ρεαλισμός μου ενοχλητικά πετάγεται και με διακόπτει:
"Δεν μπορεί να νίωθεις έτσι τόσο απότομα. Είναι τόσο περίεργο... και τόσο υπερβολικό. Θα 'ναι κάτι άλλο..."

Και η Γιουντίθ τον αποστομώνει:
"Να νιώθεις έτσι τόσο απότομα? Είναι τόσο γλυκά περίεργο... και τόσο γλυκά υπερβολικό. Πρέπει να 'ναι το κάτι αλλο... "

Και όντως είναι...